Tytuł wystawy Rysunki - próby chrztu nawiązuje do pierwszego rozdziału książki Bianki Rolando o rysunku, której publikacja będzie dopełnieniem premierowego pokazu nowego cyklu rysunków na czarno-białych, "rozmazanych" fotografiach. Podobnie jak w poprzednich pracach Bianki Rolando, rysunki pojawiające się na zdjęciach łączą tekst i obraz, stają się zapisem formuły dotyczącej symboliki oznaczania, zakreślania, gestu rysowania na czole, tak jak podczas chrztu.

Próby chrztu to tak naprawdę próby nazwania i oznaczenia rysunku, którego naturą jest potencjalność, ruch i ciągła zmienność, nieuchwytność. Rolando we wstępie do swojej książki pisze: Rysunek nie pozwala się łatwo określić. Jest ciągłym ruchem. Próby nazywania go we "właściwy" sposób są skazane na porażkę. Potencjalność rysunku nie rodzi się z definicji, z nazywania, czy określania, ile właśnie z uchylania się od definicji. Pod tym względem rysunek ma w sobie anarchistyczne potencjały światotwórcze, jak i słowotwórcze. Wyraża wizualne znaczenia, które mogą mieć kontynuację w metaforyce poetyckiej.

Rysunek jest tu rozumiany jako gest, jako siła wprowadzająca, zmieniająca porządki i wychodząca poza ustalone, zmienne potencjały. Występuje także w roli notatki, zapisu idei uwikłanego w tekst poetycki lub opis, który w jakiś pierwotny sposób pojawia się zawsze przed językowymi określeniami.

Mała książka o rysunku to jedynie szkic o potencjalności samego rysunku i jego odniesień do języków i sfer symbolicznych. Jest próbą uporządkowania przemyśleń autorki co do medium, które wykracza poza warunki formalne, ale staje się przedmiotem wieloaspektowej refleksji o świecie, łącząc to, co intymne i osobiste, z tym, co obiektywne. Książka powstała z potrzeby podzielenia się refleksją formalną, zresztą zawsze obecną w sztuce. Jest to zaproszenie do dyskusji o tożsamości rysunku i poezji, która nurtuje wielu twórców wizualnych, poetów, teoretyków literatury i sztuki, filozofów, wreszcie odbiorców sztuki i czytelników poezji, czujących potrzebę zgłębiania istoty mediów, z jakimi obcują.

Bianka Rolando ur.1979, mieszka i pracuje w Poznaniu. Maluje, rysuje i fotografuje. Jest autorką instalacji artystycznych, poezji i prozy. Ukończyła studia na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu.

Od 2006 do 2008 była asystentką w Instytucie Mediów (Obecnie Wydziale) Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Prowadziła autorską pracownię Działań Artystycznych Gender na Gender Studies na Uniwersytecie Warszawskim i na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 2007 opublikowała w wydawnictwie SIC! debiutancką książkę zatytułowaną "Rozmówki włoskie". Dwa lata później wyszedł poemat zatytułowany "Biała książka", za który otrzymała nagrodę im. Kazimiery Iłłakowiczówny za najlepszy debiut poetycki roku. W roku 2010 ukazały się "Modrzewiowe korony", a w 2012 roku "Podpłomyki". Jej działalność artystyczna jest przykładem łączenia różnych mediów w jeden unikalny język wypowiedzi artystycznej. Swoje prace prezentowała na wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych, zarówno w Polsce, jak i za granicą. Współpracuje z galerią Leto w Warszawie.