Wystawa jest realizacją pomysłu Edwarda Krasińskiego z ubiegłorocznego lata, aby on i Koji Kamoji pojawili się razem w Galerii Foksal, w której obydwaj są nieprzerwanie obecni od samego jej początku. Przestrzeń wystawy, zaprogramowana przez Krasińskiego – jedynego dysponenta niebieskiego paska – stała się wyzwaniem dla Kamojego. Jego skupiona i dyskretna odpowiedź na to wyzwanie przybiera enigmatyczną formę cienia, a odpowiedź spontaniczna, (lecz jeszcze nie dramatyczna), i posiadająca swój tutaj precedens – dziury wykutej w ścianie. Niebieski pasek Edzia, poczęty niemal w mrokach pamięci, choć w określonym momencie jako banalny gest przylepiania plastikowej taśmy na drzewach w Zalesiu – nie kończy swego biegu. Solo podąża zawsze dalej. Nie ma początku ani końca także na tej wystawie, gdyż ramy galerii, nawet z przyległościami, są tylko okazjonalnym miejscem, które się akurat podeń podłożyło. Pozorna pasywność cienia i pozorny negatyw dziury dają również pozorną swobodę niebieskiemu paskowi. Podejmują z nim dialog – pozornie niezakłócony. Czy jest to tylko rozmowa dwóch samotności, dwóch odrębnych osobowości artystycznych, szukających instynktownie, każdy dla siebie, odosobnienia? I tak, i nie. Dialog na śmierć i życie w sztuce jest chyba zawsze czymś dla wszystkich najbardziej pasjonującym.

Wiesław Borowski