Małgorzata Dawidek Gryglicka (ur. 1976 r.) jest artystką i teoretyczką sztuki. Zarówno w praktyce artystycznej jak i pracach teoretycznych jej zainteresowania krążą wokół poezji konkretnej. Do tworzenia tekstów wizualnych, obiektów tekstowych, hipertekstów analogowych posługuje się różnymi mediami: od malarstwa, przez rysunek, instalacje przestrzenne, do prac multimedialnych. W sztuce zajmuje się językowym aspektem komunikacji w relacji pomiędzy ludźmi i światem, a także związkami pomiędzy słowem, jego obrazami i desygnatami.

Wystawa obrazów z cylku te[k]sty jest drugą, po Definicji w 2006 r., prezentacją twórczości artystki w Galerii Foksal. Tytuł wystawy zapowiada swojego rodzaju próby, testy jakim, w swojej praktyce artystycznej, Dawidek Gryglicka nieustannie poddaje słowa, teksty i język w ogóle. "Fundamentem realizacji - jak pisze artystka - jest asocjacja dualności: pisma i obrazu, oraz cielesności języka i organicznej cielesności bytu (podmiotu, mnie samej), tj. wizualnej, materialnej sfery językowej z materialnością ciała, jego ograniczeniami i ułomnościami."
Pracując nad cyklem artystka stawiała sobie szereg pytań: o zakres możliwości języka, o jego potencjalność, o możliwość identyfikacji z nim, o jego wyczerpywalność lub niewyczerpywalność. Zastanawiała się także nad sferami życia wymykającymi się językowi, za którymi język nie nadąża lub których nie potrafi określić, nad możliwością odczytywania rzeczywistości, czyli relacji: świat wobec doświadczenia "ja" i "ja" zawsze w relacji ze światem, poprzez pozajęzykowe doświadczanie siebie i świata? Poszukując odpowiedzi na powyższe pytania Dawidek Gryglicka postanowiła poddać tradycyjny zapis tekstowy różnorodnym zabiegom dekonstrukcyjnym, np.: rozbierając go na części, pozbawiając gramatyki, nadając kolory poszczególnym literom lub frazom, nadajac mu w  rezultacie formę malarską - pozajęzykową.

Główna realizacja prezentowana na wystawie zatytułowana Errata, stanowi formę dyskusji Małgorzaty Dawidek Gryglickiej z językiem składającym się - jak wyznaje artystka - tylko na część jej tożsamości. Praca ta jest swego rodzaju weryfikacją jej stosunku do języka, który nie jest w stanie wyrazić wszystkiego, co chciałaby i mogłaby wyartykułować. W pracy tej artystka nie tylko prowadzi dyskusję z teoriami uzależniającymi od języka doświadczeanie i rozumienie świata, lecz także modyfikuje swoje dotychczasowe zaufanie do języka, porzucając terytorium języka na rzecz intuicji i odczuć nienazwanych.