Premierowa prezentacja oryginalnego projektu, przygotowanego specjalnie dla Galerii Foksal przez jednego z najciekawszych szwedzkich artystów młodszej generacji Jonasa Dahlberga.

Dahlberg w swojej praktyce artystycznej posługuje się głównie techniką wideo, lecz w filmach, które realizuje widać także fascynację architekturą, a dokładniej wzajemną relacją architektury i ludzkiej psychiki. Do realizacji swoich filmów często wykorzystuje niezwykle precyzyjne makiety architektury, rzeczywistych bądź wyimaginowanych przestrzeni, np. pokojów i korytarzy hotelowych w Untitled (Vertical Sliding), 2000, i Untitled (Horizontal Sliding), 2000/2001 lub architektury jednej ulicy w One-Way Street, 2002. Makiety te, niczym minimalistyczne rzeźby, stanowią czasem część prezentacji. To sprawia, że jego prace sytuują się pomiędzy sztuką filmową, instalacją a interwencją.

Powracającym tematem w pracach Dahlberga jest aspekt obserwacji, bycia nadzorowanym. Widz zwykle postawiony jest w dwojakiej pozycji: obserwatora i obserwowanego. Paradoksalnie, w drugim przypadku to nieprzyjemne uczucie bycia podglądanym wzmagane jest przez dotkliwą nieobecność człowieka w wykreowanej przez artystę rzeczywistości.

Prezentowane w Galerii Foksal czarnobiałe fotografie stanowią część rozrastającego się projektu noszącego roboczy tytuł "Quiet House", nad którym Dahlberg pracuje już od długiego czasu. Artysta postanowił odtworzyć ze wszystkimi detalami makietę wnętrza na pozór normalnego domu/mieszkania. Widzimy tu między innymi salon, jadalnię, sypialnię. Pedantycznie uporządkowana przestrzeń skąpana w lekkim półmroku zdradza obecność mieszkańca, skrywającego się w cieniu, obserwującego nas gdzieś spoza kadru fotografii. Widz może poczuć się w roli intruza podglądającego czyjś prywatny świat, z drugiej strony ten obsesyjnie uporządkowany, spokojny świat budzi w widzu swoisty niepokój. Wywołuje napięcie, które zapowiada destrukcję.

Uzupełnieniem prezentacji jest film, na którym wykreowana przez artystę przestrzeń powoli ulega deformacji, znika, rozpada się na atomy. W ten sposób Dahlberg chce przedstawić wpływ pewnego stanu psychiki człowieka na kształtowanie jego otoczenia.

/kk/