Najnowsza wystawa Krzysztofa M. Bednarskiego w warszawskiej Galerii Foksal nosi tytuł "I coraz więcej bieli". Intrygującą instalacją we wnętrzu galerii artysta po raz kolejny mierzy się z przestrzenią i historią tego miejsca. Salę wypełnia rozrastająca się struktura białych lasek i poskręcanych niczym nerwy, stalowych drutów, których część zakończona jest szklanymi protezami oczu, jedynymi śladami koloru pośród wszechobecnej bieli. Biel zagarnia, eliminuje inne kolory, jest znakiem ślepoty, zapomnienia, utraty orientacji. Jej znaczenie można interpretować metaforycznie, ale też konkretnie w odniesieniu do twórczości znanego artysty. Biel pojawiła się w jednej z jego najsłynniejszych prac "w znalezionej nad rzeką skorupie Moby Dicka" - pisze w katalogu wystawy Waldemar Baraniewski - i w osypujących się pigmentach i w Białym pasażu i w Lasce Edypa. Bednarski zawsze tworzy przestrzenie, z którymi się utożsamia. Które stają się projekcjami jego emocji, lęków, przemyśleń. Tworzy faktycznie rzeźby z przestrzeni, które w wyjątkowy sposób łączą perfekcyjny zmysł formy i splątanie wewnętrznych emocji". Artysta posługując się archetypicznymi motywami próbuje zdefiniować własny język rzeźbiarski, który pozwoliłby na zmysłowe poznawanie obszarów sztuki.

Krzysztof M. Bednarski - rzeźbiarz, urodzony w 1953 roku w Krakowie, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (pracownia prof. Jerzego Jarnuszkiewicza i prof. Oskara Hansena), aktywny w różnych dyscyplinach twórczych, niegdyś blisko związany z poszukiwaniami parateatralnymi Jerzego Grotowskiego, dla którego projektował plakaty (1976-1981). Od dwudziestu pięciu lat mieszka w Rzymie; intensywnie obecny również na polskiej scenie artystycznej. We wczesnych pracach odnosił się do propagandy komunistycznej (Portret totalny Karola Marksa,1978), oraz sytuacji społeczno-politycznej Polski w stanie wojennym (Victoria-Victoria,1983, MN w Krakowie). Najbardziej znana jego realizacja to instalacja rzeźbiarska Moby Dick (1987), która znajduje się w kolekcji Muzeum Sztuki - ms2 w Łodzi. Praca ta stanowi swoistą ikonę sztuki rzeźbiarskiej ostatnich dekad XX wieku w Polsce. Jest autorem m.in. pomnika nagrobnego Krzysztofa Kieślowskiego (Warszawa 1997), pomnika Incontro con Federico Fellini (Rimini 1994), pomnika Fryderyka Chopina La note bleue (Wiedeń 2010). Laureat nagrody im. Katarzyny Kobro (2004 r.), odznaczony Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2011).