6 września, 2011

Otwarcie:  6.09.2011, godz. 18:00
9.09.2011 – 12.10.2011
Kurator: Lech Stangret

Wystawa prac Zbigniewa Gostomskiego, jednego z klasyków polskiej sztuki nowoczesnej jest już jego dziewiętnastym, indywidualnym pokazem w Galerii Foksal. Składają się na nią, po raz pierwszy zaprezentowane publiczności; cztery obrazy  i seria sześciu light-boxów. Autor posługuje się w nich formami geometrycznymi wywodzącymi się z kół, okręgów, kul.

W serii light-boxów, kreowane według pewnego systemu, koła  i fragmenty okręgów tworzą fascynujące przestrzenie, zaburzające percepcję potocznego (przyjętego od czasów renesansu) postrzegania linearnej perspektywy wykreślanej na płaskiej powierzchni. Obrazy, korespondujące z light-boxami formami, poruszają również — nurtujące Gostomskiego od lat — zagadnienia zmienności koloru od otoczenia.

W węższym zakresie można rozpatrywać ostatnie dzieła Gostomskiego, jako sztukę autoteliczną odnoszącą się do klasycznych dylematów malarskich. Jednakże dla artysty zawsze ważne były również relacje z otoczeniem pojmowanym m.in. w kategoriach czasu czy ikonografii miejsc, symboli, historii. Autor otwiera tym pole do różnych interpretacji, ale i tajemnicy.

Koło w sztuce ma bardzo wiele znaczeń. Symbolizuje np. wieczyste prawa, praformę, doskonałość kształtu, ciągłość, regularność, harmonię materii, jedność czasu, idealny ruch, ale także Kosmos, absolut, Boga, wieczność  i nieskończoność.

Wokół tematyki formy otwartej i nieskończoności koncentruje się ekspozycja sztuki Zbigniewa Gostomskiego we Wrocławiu. Nowe Muzeum Współczesne Wrocław zainaugurowało swoja działalność 2 września 2011 roku pokazem dzieł Gostomskiego pt. Zaczyna się we Wrocławiu. Wystawa w Galerii Foksal stanowi w pewien sposób dopełnienie wrocławskiej prezentacji.  Swoją problematyką nawiązuje ona do starszych dzieł pokazywanych we wrocławskim Muzeum, jednocześnie ukazując też aktualne poszukiwania artystyczne warszawskiego twórcy z lat 2010, 2011.

Istnienia wielkości lub powierzchni nieskończonej nie da się potwierdzić w świecie fizycznym. Ma wymiar transcendentalny w rozumieniu istnienia poza granicami poznania.

Jednocześnie jak pisał Heidegger: Transcendentne jest to, co dokonuje wykraczania, trwa w przekraczaniu. (…) Formalnie można ująć wykraczanie jako „odniesienie”, które zmierza „od” czegoś „do” czegoś. Do wykraczania należy też to „ku czemu” zmierza wykraczanie, a co zwykle nietrafnie zwane jest tym co „transcendentne”.